Aile Danışmanlığı
Aile terapisi veya aile danışmanlığı, bir ailenin sağlığını ve işleyişini etkileyen belirli sorunları ele almak için tasarlanmış bir tedavi şeklidir. Aile üyelerinde zor bir dönem, büyük bir geçiş ya da zihinsel ya da davranışsal sağlık sorunları ile bir aileye yardım etmek için kullanılabilir (“Aile Terapisi”, 2014).
Dr.Michael Herkov’un açıkladığı gibi, aile terapisi bireylerin sorunlarını daha büyük birim bağlamında ele alır: Aile (2016). Bu tip terapinin varsayımı, problemlerin grubun dinamikleri anlaşılmadan başarılı bir şekilde çözülememesi veya çözülememesidir.
Ailenin çalışma şekli danışanların sorunlarının nasıl oluştuğunu ve ailelerinin diğer üyeleri tarafından nasıl teşvik edildiklerini veya etkinleştirildiklerini etkiler.
Aile terapisi bilişsel terapi, davranış terapisi, kişiler arası terapi veya diğer bireysel terapi türlerinden teknikler ve egzersizler kullanabilir. Diğer tedavi türlerinde olduğu gibi, kullanılan teknikler müşterinin veya müşterilerin sunacağı spesifik sorunlara bağlı olacaktır.
Çocuklarda davranışsal veya duygusal problemler bir aile terapistini ziyaret etmenin yaygın nedenleridir. Çocuğun sorunları öylesine ortaya çıkmamıştır; aile bağlamında var olurlar ve muhtemelen ele alınması gerekecektir. Aile terapisi veya danışmanlığında “aile” teriminin mutlaka kan bağı anlamına gelmediğine dikkat edilmelidir. Bu bağlamda, “aile” “bir kişinin hayatında uzun süreli destekleyici bir rol oynayan ve aynı evde kan bağı olan kişiler veya aile üyeleri anlamına gelmeyebilecek” herhangi bir küçük gruptur. (King, 2017).
• Bowenian: Bu aile terapisi formu, bireylerin tedaviye diğer aile üyelerini dahil etmek istemedikleri veya istemedikleri durumlar için en uygunudur. Bowenian terapisi iki temel kavram üzerine inşa edilmiştir: nirengi (üçüncü bir kişiyle konuşarak doğal olarak havalandırma veya sıkıntı verme eğilimi) ve farklılaşma (aile ilişkilerinde duygusal olarak daha az reaktif olmayı öğrenme);
• Yapısal: Yapısal terapi, ebeveynlerin kontrol altında olmasını ve hem çocukların hem de yetişkinlerin uygun sınırlar koymasını sağlamak için aile sistemini ayarlamaya ve güçlendirmeye odaklanır. Bu terapi biçiminde terapist, ailenin ilişkilerini güçlendirmesine yardımcı olma yeteneklerini gözlemlemek, öğrenmek ve geliştirmek için aileye “katılır”.
• Sistemik Model: Aile üyelerinin davranışlarının ardındaki bilinçdışı iletişim ve anlamlara odaklanan terapi türünü ifade eder. Bu tedavi şeklindeki terapist tarafsız ve uzaktır, bu da aile üyelerinin aile olarak kendi sorunlarına ve sorunlarına daha derinlemesine dalış yapmalarına izin verir.
• Stratejik: Bu terapi biçimi, terapistin aileye ödev verdiği diğerlerine göre daha kısa ve dolaysızdır. Bu ödev, ailenin iletişim kurma ve karar verme şeklini değerlendirerek ve ayarlayarak aile üyelerinin etkileşim şeklini değiştirmeyi amaçlamaktadır. Terapist, genellikle bu kadar terapiye sahip olamayan diğer aile üyelerinin daha etkili iletişim kurmasına izin veren bu tip terapide güç pozisyonunu alır (King, 2017).